سیاوش حیاتی، سخنگوی مجمع مشورتی فعالان مدنی یارسان، می‌گوید پیروان آیین یارسان از جنبه‌های مختلف حقوقی و انسانی در معرض تعرض و نقض حقوق شهروندی هستند.
سیاوش حیاتی، در گفتگو با تلویزیون حقوق بشر ایران می‌گوید، ما (پیروان آیین یارسان) در کشوری زندگی می‌کنیم که هزاران سال به ابا و اجداد ما تعلق داشته است. در این خانه بزرگی که وطن نامیده می‌شود، اتاقی از آن متعلق به ما بوده است. با تمام سختی‌ها، شادی‌ها، مشکلات و جنگ‌ها در کنار بقیه مردم کشورمان بوده‌ایم و آنچه را که به‌عنوان وظیفه بوده است را انجام داده‌ایم ولی متأسفانه ما (باورمندان به آیین یارسان) از حقوق برابر با سایر هم‌وطنانمان برخوردار نیستیم.
او اضافه می‌کند، ما از طریق مسالمت‌جویانه تمام تلاش خود را برای رسیدن به حقوق انسانی خود انجام داده‌ایم. حتی در جائی‌که کارد به استخوان ما رسیده است، سه تن از یاران عزیز ما به نام‌های حسن رضوی، نیک‌مرد طاهری و محمد قنبری، خودشان را به آتش کشیدند که شاید وجدان بشریت را تکانی بدهند تا توجهی به حقوق انسانی ما (پیروان آیین یارسان) بشود.
این اکتیویست کرد آیین یارسان ساکن کرمانشاه می‌گوید، ما (باورمندان به آیین یارسان) از جنبه‌های مختلف حقوقی مورد تعرض هستیم. از نظر فرهنگی با توجه به اینکه عمدتاً کتاب‌های آئینی ما به زبان کردی است، ما حق آموزش زبان آئینی خود را نداریم و بچه‌های ما از مطالعه کتب آئینی ما محروم هستند. همچنین ما (جامعه یارسان) از حقوق سیاسی و اجتماعی نیز محروم هستیم و تشکل و نهادهای مستقل نداریم. در نهادهای قانون‌گذاری هیچ نماینده‌ای از جامعه یارسان وجود ندارد. در قوه قضائیه ما حتی یک قاضی نداریم. در قوه مجریه و نهادهای لشکری و کشوری از تمامی سمت‌های مدیریتی محروم هستیم. حتی برای استخدام در ادارات به‌صورت یک کارمند عادی هم باید ترک هویت کنیم.
این سخنگوی جامعه یارسان اضافه می‌کند، در مقابل تهمت‌های ناروا و اهانت‌های که به ما (مردم یارسان) می‌شود، با اغماض (از طرف حکومت) برخورد می‌شود.
او در ادامه توضیح می‌دهد، (جامعه یارسان) از دو طرف مورد تبعیض قرار دارد. یک تبعیض قانونی است که با استناد به قانون اساسی و دیگر قوانین وضع‌شده است که هیچ جایگاهی در آنها نداریم و مورد تبعیض و بی عدالتی قرار می‌گیریم. و بخش دوم تبعیض، مربوط به سلیقه مدیران محلی و تنگ‌نظری‌های مذهبی، سیاسی و منفعت طلبانه اشخاص و جریانات محلی است.
